1. Κακή ηχομόνωση — ο “αόρατος” εχθρός

Οι πολυκατοικίες της εποχής 1960–1990 έχουν συνήθως:

• λεπτές πλάκες,

• ελλιπή μόνωση μεταξύ ορόφων,

• προβληματικά κούφωμα αλουμινίου,

• κοινόχρηστους άξονες θορύβου (ασανσέρ, φρεάτια, μηχανοστάσια).

Πρόβλημα:
Ο θόρυβος δεν επιδιορθώνεται εύκολα.

Αν ο θόρυβος ακούγεται από:

• διπλανά διαμερίσματα,

• δρόμο,

• κοινόχρηστους χώρους,

τότε το διαμέρισμα θα υποφέρει πάντα σε αξία και ευκολία μίσθωσης.

Τι κάνετε:
Επισκεφθείτε το διαμέρισμα πρωί και απόγευμα.
Ο θόρυβος αλλάζει δραματικά.

2. Παλιές ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις — πιθανός κίνδυνος

Οι περισσότερες εγκαταστάσεις της περιόδου αυτής:

• έχουν καλώδια παλαιού τύπου,

• δεν υποστηρίζουν σύγχρονα φορτία (κλιματιστικά, φούρνοι, αντλίες θερμότητας),

• δεν διαθέτουν ρελέ διαφυγής,

• έχουν παλιούς πίνακες.

Πρόβλημα:
Η αναβάθμιση μπορεί να κοστίσει 2.000–5.000€ και απαιτεί σκάψιμο στους τοίχους.

Τι κάνετε:
Ζητήστε ηλεκτρολογικό έλεγχο πριν αγοράσετε.

3. Υγρασία και παλιές σωληνώσεις — το πιο ακριβό “κρυφό κόστος”

Πολλές πολυκατοικίες αυτής της εποχής έχουν:

• παλιές σωληνώσεις μολύβδου ή σιδήρου,

• φθορές στους κάθετους άξονες νερού,

• διαρροές που δεν φαίνονται άμεσα,

• υγρασίες που επανέρχονται μετά την ανακαίνιση.

Κόστος αποκατάστασης:
Από 2.000 έως 15.000€, ανάλογα με την περίπτωση.

Τι κάνετε:
Ελέγξτε ταβάνια, πίσω από ντουλάπια, μπάνια, κουζίνα, μπαλκόνια.
Η υγρασία έχει σημάδια — ποτέ δεν είναι πραγματικά “αόρατη”.

4. Κουφώματα παλιάς τεχνολογίας — τεράστιο ενεργειακό κόστος

Στις περισσότερες πολυκατοικίες της εποχής βρίσκουμε:

• μονά τζάμια,

• αδύναμα αλουμίνια,

• καθόλου θερμοδιακοπή,

• gaps που αφήνουν αέρα και θόρυβο.

Αποτέλεσμα:

• χαμηλή ενεργειακή απόδοση,

• θόρυβος,

• απώλεια θερμότητας,

• κακή ποιότητα ζωής.

Κόστος αντικατάστασης:
3.000–10.000€.

Αξίζει όμως:
Ανεβάζει την αξία του διαμερίσματος αυτόματα.

5. Κοινόχρηστα υψηλά λόγω παλιού ανελκυστήρα ή θέρμανσης

Πολλές πολυκατοικίες έχουν:

• παλιούς ανελκυστήρες με υψηλό κόστος συντήρησης,

• κεντρική θέρμανση πετρελαίου με ανισοκατανομή,

• αδύναμη μόνωση στο κέλυφος του κτιρίου.

Αποτέλεσμα:

υψηλά κοινόχρηστα = χαμηλότερη ζήτηση.

Οι ενοικιαστές αποφεύγουν διαμερίσματα με:

• 120–150€ κοινόχρηστα τον μήνα,

• ασταθή θέρμανση,

• παλιό σύστημα θέρμανσης.

6. Ανεπαρκής στατική επάρκεια — ειδικά στα κτίρια 1960–1980

Τα παλιά κτίρια ήταν κατασκευασμένα με:

• παλιούς αντισεισμικούς κανονισμούς,

• μικρότερες απαιτήσεις οπλισμού,

• λιγότερη επίβλεψη,

• συχνά χωρίς σωστές ενισχύσεις.

Αν και τα περισσότερα είναι ασφαλή,
υπάρχουν και εξαιρέσεις.

Ένα στατικό πρόβλημα είναι ακριβό και δύσκολο.

Τι κάνετε:
Ζητήστε μηχανικό να δει:

• ρωγμές,

• υποστυλώματα,

• τοιχία,

• πατάρια,

• σημάδια καταπόνησης.

7. Κακή διαχείριση πολυκατοικίας — υποβαθμίζει όλο το κτίριο

Ακόμη και το καλύτερο διαμέρισμα υποφέρει σε πολυκατοικία:

• με απλήρωτα κοινόχρηστα,

• με μηδενική συντήρηση,

• με εσωτερικούς καβγάδες,

• με ασυνέπεια στις επισκευές,

• με προβληματική καθαριότητα.

Η διαχείριση καθορίζει την εικόνα και την αξία.

Αν η είσοδος μυρίζει, αν τα κουδούνια είναι χαλασμένα, αν οι λάμπες τρεμοπαίζουν —
ο αγοραστής υποσυνείδητα “ρίχνει” την αξία.

Συμπέρασμα: Τα παλιά ακίνητα έχουν αξία — αλλά θέλουν μάτι, εμπειρία και σωστούς ελέγχους

Οι πολυκατοικίες 1960–1990 μπορούν να αποτελέσουν μεγάλες ευκαιρίες,
αλλά μόνο για όσους γνωρίζουν τι να κοιτάξουν. Το μεσιτικό γραφείο της Poli Real Estate μπορεί να σας βοηθήσει σε αυτό.

Η σωστή αγορά απαιτεί:

• μηχανικό,

• ηλεκτρολόγο,

• έλεγχο υγρασίας,

• προϋπολογισμό ανακαίνισης,

• αξιολόγηση ηχομόνωσης και κουφωμάτων,

• κατανόηση της μικροτοποθεσίας.

Με τις σωστές κινήσεις, ένα παλιό διαμέρισμα μπορεί να μεταμορφωθεί σε διαμάντι.
Με λάθος εκτίμηση, μπορεί να γίνει οικονομικός πονοκέφαλος.